නෙත් කැලුම් පුබුදු වන
රතු රොස මල් කැකුල
ගෙන එවි තුටු හැගුම්
හද පුරා ගෙන සතුට
නෙක සුවද විහිදෙමින්
වැජබෙනා සොද කුසුම
පෙම් බදිමි නෙතු අයා
එ සුවද මල වෙතම
ලැබ ගන්න පාරමී
පිරූ වෙමි මා තනිව
සිපගතිමි රොස මල
විදින්නට එ මිහිර
එහෙත්
මල නොමැත එදා මෙන්
සුවද දෙන්නට තාම
නෙලා ගෙන ඇත රෝස
ඉතිරිකර කටු ඉත්ත...
2 comments:
හරිම ලස්සනයි පදවැල් සොයුර...
රෝස කටුවෙන් සිදුරු වූ ඇඟිලි තවමත්
පුපුරු ගසමින්
වේදනා දෙන සැටියකි..
හ්ම්ම්ම් ඔව් :(
Post a Comment
අදහසක් ඉතුරු කරල යන්න හිතුන එකම ලොකු දෙයක්..
ඔයාට ස්තුතී..
නිසල්..